***
Kruczowłosy chłopak siedział w ciemnościach swego małego pokoiku. Na przeciw niego znajdował się mały drewniany stolik. Na nim zaś - list zapakowany starannie w białą kopertę. Począł go otwierać. Jego czarnym, głębokim oczom ukazał się idealnie wykaligrafowany rodzaj literacki. Wziął go w ręce i oparł się o ścianę. Powoli lustrował każdą linijkę.
Drogi Itachi
Mam ogromną nadzieję że mnie jeszcze pamiętasz. Jeśli dotarł do ciebie ten list to oznacza, że...Nie żyję. Może wydać ci się to trochę dziwne dlaczego napisałam taki list. Popełniłam błąd. Straszny błąd. Dlatego. Nie mogę ci powiedzieć co się stało. Przysięgłam, że nawet najbliższym osobom tego nie zdradzę.
Wiem, że twoja misja niedługo osiągnie swój finish. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo chciałabym ci pomóc. Ale nie jestem dobra w spieraniu ludzi. Lepiej mi idzie dołowanie. Zresztą sam wiesz.
W ogóle co u Was słychać? Mam nadzieję, że wszyscy są zdrowi. Bardzo dawno ze sobą nie rozmawialiśmy. Ostatnio dużo wspominałeś o Sasuke. Na pewno już trochę więcej potrafi i jest większy. Jak go wtedy widziałam był taki słodziutki i malutki. Jakbym mu to teraz powiedziała to na 100 % by się wszystkiego wyparł. O! Zapomniałabym! W paczce, którą dołączyłam do listu są kapcie Mikoto. Te zielone z różowymi akcentami. Na pewno się ucieszy. W końcu to w nich o własnych siłach doszła do szpitala jak wychodziłeś. Zostawiła je u mnie wieki temu! Z tego co pamiętam ma też ,,Sasusiowy Fartuch". Jeju, tak chciałabym się z nią spotkać i porozmawiać o babskich sprawach. Może i mogłabym to zrobić w obecnej sytuacji ale zawału by chyba dostała jakby zobaczyła mojego ducha. Hahaha! Przepraszam, ale wyobraziłam sobie jej minę. Bezcenna. Jeszcze to przemyślę.
A Fugus... To znaczy Fugaku? Dalej z niego taki gbur? Jak ty z nim wytrzymujesz w jednym domu?! Przecież takiego marudzenia się nie da znieść! O Jashinie! Toż to jest przecie najbardziej obrażalskie stworzenie świata! Ty, ale nie pokazuj mu tego listu, dobrze?
O jej, rozpisałam się o tym o czym nie powinnam.
Na rzeczy jest moja ostatnia prośba. Pamiętasz moją córkę? No właśnie. Zawsze miałam na nią oko. Co prawda nie widziała mnie nigdy na oczy, ale mam wrażenie że czuła moją obecność. Tylko nie chciała mnie płoszyć. Sądzę, że cieszyła się tym że ktoś nad nią czuwa.Co prawda ma już te 12 lat, ale chroniłam ją przed dobrze wiesz kim. Aby jej nie dorwali. Chciałabym żeby nawet po mojej śmierci mogła czuć czyjąś opiekę. Cieszyłabym się gdybyś ty mógł obdarzyć ją tą opieką. Tobie ufam najbardziej i wiem, że mogę na Ciebie liczyć. Więc proszę Cię z całego serca. Doglądaj mojego aniołka. Na pewno będzie ci ciężko. W końcu jest tylko o rok od Ciebie młodsza. Jednak w głębi duszy czuję, że to właśnie ty powinieneś się nią zająć.
Cóż mogę więcej napisać. Jestem Ci naprawdę wdzięczna za to co dla mnie zrobiłeś. Pamiętaj, że zawsze będę z wami. Kocham Was jak najmocniej potrafię. Pozdrów wszystkich ode mnie.
Życzę ci mój drogi abyś po swojej misji mógł wrócić do normalnego życia.
Całuję i żegnam
Usagi
PS. Sayuri mieszka w Torogakure w małym drewnianym domku na obrzeżach.
Witajcie.
Prolog mam już za sobą.
Może nie jest jakiś super specjalny, ale mam nadzieję że chociaż troszkę zaciekawiłam.
To do następnego :-)Shirayuki
